Een arrangement van een muziekstuk is een bewerking van een muziekstuk zodat het kan worden gespeeld door een ander instrument of combinatie van instrumenten dan in het origineel. Bijvoorbeeld, een lied geschreven voor één stem met pianobegeleiding kan worden gearrangeerd zodat het in delen kan worden gezongen door een koor, of een stuk voor viool kan worden gearrangeerd zodat het kan worden gespeeld op een klarinet in plaats daarvan. Degene die de bewerking uitvoert kan de componist zelf zijn, maar het kan ook iemand anders zijn.
In de muziekgeschiedenis publiceerden componisten hun composities vaak met de mededeling dat de muziek door verschillende instrumenten kon worden gespeeld of gezongen. Wanneer Engelse componisten aan het eind van de 16e eeuw bijvoorbeeld madrigalen publiceerden, vermeldden zij vaak dat deze gezongen konden worden door zangers of gespeeld op violen (“apt for voices as for viols”). In de klassieke muziek publiceerde een componist soms een sonate met de vermelding dat die kon worden gespeeld op viool, fluit of blokfluit. Dit hielp om meer exemplaren te verkopen, omdat violisten, fluitisten en blokfluitisten misschien allemaal de muziek wilden kopen. In zekere zin is dit niet echt een arrangement, omdat er geen veranderingen in de muziek zijn aangebracht.
Wanneer echter viool- of cellomuziek zo wordt gearrangeerd dat het op een altviool kan worden gespeeld, kunnen sommige veranderingen noodzakelijk zijn, omdat de altviool in een andere toonsoort kan spelen, of sommige akkoorden kunnen onhandiger zijn dan zoals ze oorspronkelijk waren geschreven. Dit is een arrangement.
Een populair stuk als De vlucht van de hommel van Rimsky-Korsakov kan door bijna elk melodisch instrument worden gespeeld: viool, xylofoon, tuba enz. Dit zijn allemaal arrangementen.
Wanneer een stuk voor koor en orkest wordt afgedrukt voor koorleden om te gebruiken, wordt de orkestpartij op twee notenbalken afgedrukt, zodat het op een piano kan worden gespeeld voor de repetities. Dit is een ander soort arrangement.
In de muziekgeschiedenis hebben veel componisten bewerkingen gemaakt van muziek die door anderen was gecomponeerd. Zij deden dit om te leren over muzikale compositie, maar ook om het op een ander instrument te kunnen spelen. Johann Sebastian Bach maakte bijvoorbeeld bewerkingen van vier concerti van Vivaldi, zodat ze op het orgel konden worden gespeeld.
Arrangementen worden vaak gemaakt door mensen die instrumenten bespelen waarvoor niet veel muziek is geschreven. Mensen die altviool, gitaar, tuba enz. spelen, arrangeren vaak andere muziek zodat zij een groter repertoire hebben (meer muziek om te spelen).
Soms hebben componisten veranderingen aangebracht in de orkestratie van werken voor orkest die door anderen waren geschreven. Zij kunnen dit hebben gedaan omdat de instrumenten waren veranderd sinds de muziek werd geschreven, of gewoon omdat zij dachten dat zij het beter konden doen. Mozart maakte bijvoorbeeld een bewerking van Handels Messiah en voegde instrumenten als klarinetten toe die Händel niet gekend zou hebben. Rimsky-Korsakov maakte bewerkingen van de opera’s van Musorgsky met de gedachte dat hij ze verbeterde.
Opstellingen worden soms gemaakt omdat een speler een handicap heeft. Cyril Smith, een pianist die maar één arm had, speelde pianoduetten met zijn vrouw Phyllis Sellick. Zij arrangeerden pianoduetten zodat ze door drie handen konden worden gespeeld.
Soms worden arrangementen gemaakt van bekende klassieke stukken waarbij de muziek wordt “opgefrist” of populairder wordt gemaakt voor film- of theatervoorstellingen. Soms vinden musici dit geen goede zaak. Soms maken kleine vocale groepen, zoals de Swingle Singers, luchtige versies van werken van Bach en anderen.