Anne Dudley, geboren rond 1612 waarschijnlijk in Northampton, Engeland, groeide op in het gecultiveerde huishouden van de graaf van Lincoln, waar haar vader, Thomas Dudley, rentmeester was. Ze kreeg les van haar vader en maakte gebruik van de uitgebreide bibliotheek, waardoor ze een hoge opleiding kreeg. Uit haar latere werk blijkt dat ze vertrouwd was met Plutarchus, Du Bartas, Sir Walter Raleigh, Quarles, Sidney, Spenser, misschien Shakespeare, en, natuurlijk, de Bijbel. Toen ze 16 was, schrijft ze, beleefde ze een bekering.
Kort daarna trouwde ze met Simon Bradstreet, toen 20 jaar oud; wees geworden toen ze 14 was, was hij haar vaders protégé geweest. Hij was afgestudeerd aan het Emmanuel College en had, net als de Dudleys, sterke non-conformistische overtuigingen. In 1630 zeilden de Bradstreets naar Amerika aan boord van de Arbella met Dudley en de Winthrop compagnie. De Bradstreets woonden in Salem, Boston, Cambridge en Ipswich, en vestigden zich uiteindelijk op een boerderij in North Andover, Mass.
Bradstreet was een toegewijde echtgenote en de moeder van acht kinderen. Haar man werd rechter en wetgever, later koninklijk raadslid en gouverneur. Zijn taken vereisten dat hij vaak van huis weg was. Hun leven in de wildernis was zwaar; aanvallen van Indianen waren een constante bedreiging, en Bradstreet leed aan een slechte gezondheid. Toch slaagde zij erin haar ervaring en religieuze overtuiging te gebruiken om een klein maar voornaam oeuvre van poëzie te creëren.
In 1647 nam Bradstreet’s zwager, dominee John Woodbridge, een deel van haar poëzie mee naar Engeland, waar hij het, zonder haar medeweten, in 1650 liet publiceren onder de titel The Tenth Muse Lately Sprung Up in America…. Voor het grootste deel bestaat het boek uit vier lange gedichten, die eigenlijk als één lang gedicht beschouwd kunnen worden, traditioneel van onderwerp en, nogal mechanisch, in heroïsche coupletten gezet. “The Four Elements, The Four Humours in Man’s Constitution, The Four Ages of Man, en The Four Seasons of the Year zijn allegorische stukken, sterk beïnvloed door Joshua Sylvester’s vertaling van Du Bartas’s Divine Weeks and Works. In dit deel gaat ze meer in op haar leven in New England, haar familie en natuurlijke omgeving. Het bevat “Contemplations”, het mooie, lange beschouwende gedicht over dood en wederopstanding in de natuur, evenals het dramatische gedicht “The Flesh and the Spirit”, de levendige woorden van “The Author to Her Book”, en ontroerende verzen gericht aan haar man en kinderen. Haar proza “Meditations” en enkele van haar meer confessionele stukken bleven in manuscript tot 1867, toen John H. Ellis haar complete werken publiceerde.
De meeste critici beschouwen Bradstreet als Amerika’s eerste authentieke dichteres, vooral sterk in haar latere werk. In haar eigen tijd werd ze geprezen door Cotton Mather in zijn Magnalia, door Nathaniel Ward, en anderen.