4 Griezelige waargebeurde verhalen over voortijdige begrafenissen

Er zijn in de loop der eeuwen talloze gevallen van voortijdige begrafenissen gerapporteerd. Het vroegst bekende verhaal dateert uit de jaren 1300, toen Duns Scotus, een van de belangrijkste filosoof-theologen uit de Hoge Middeleeuwen, erin slaagde uit zijn graf los te breken nadat hij per abuis dood en begraven was verklaard.

In de loop der jaren werden verschillende preventieve maatregelen getroffen – zoals bellen, periscoopachtige apparaten die lucht aanvoerden, verschillende touwen en signaalvlaggen. Maar ook al vond voortijdige begrafenis vaak plaats, de angst zelf leidde tot vele volksverhalen en stadslegendes.

In het boek Buried Alive: The Terrifying History of Our Most Primal Fear van Jan Bondeson, gaat de auteur tot op de bodem van de gevallen die op feiten berusten, en scheidt ze van mythen en verhalen die uit folklore zijn voortgekomen.

Gesteund door deze studie, biedt de lijst die voor u ligt een inzicht in vier bonafide waargebeurde verhalen over “de levende doden” die zich in de 19e en 20e eeuw afspeelden.

Een Duitse schoenmaker

Het begin van de lijst is een verhaal dat zich in 1822 in Duitsland afspeelde en betrekking had op een 40-jarige schoenmaker die door zijn familie dood was gemeld. Vanaf het begin van de begrafenis leek er iets niet in orde, want volgens de berichten vertoonde de man, ondanks zijn bewegingloosheid, geen andere tekenen van de dood.

Het vermeende kadaver gaf geen stank af, noch was het stijf.

Nog steeds ging de ceremonie door zoals gepland. Toen echter de laatste schep vuil op het graf werd gegooid, werd een luid geklop gehoord – ongetwijfeld afkomstig van onder de grond.

De doodgraver groef snel de kist op, en trof daar de schoenmaker aan, roerloos als tevoren, met alleen zijn armen omhoog gestrekt.

Een ter plaatse gekomen arts controleerde de vitale functies, onder meer door een van de aderen van de schoenmaker door te snijden, waaruit bloed spoot. Het bleek dat de man dood noch levend was. Drie dagen lang werd geprobeerd de schoenmaker te reanimeren, waarna hij eindelijk te ruste werd gelegd.

Essie Dunbar

Hoewel de schoenmaker ergens tussen leven en dood zweefde, om dan in de greep van de maaier te vallen, was het verhaal van Essie Dunbar een gelukkig verhaal.

In 1915 kreeg een vrouw met de naam Essie in South Carolina een epileptische aanval die blijkbaar haar leven opeiste. Of zo leek het toch. Haar levenloze lichaam zou de dag nadien begraven worden, in de hoop dat haar zus, die buiten de stad woonde, tijd zou hebben om voor de begrafenis te komen.

Het lukte haar echter niet om op tijd op de begraafplaats te geraken en Essie werd zonder haar aanwezigheid begraven. Gebroken door verdriet eiste ze dat het graf geopend zou worden, zodat ze haar overleden zus nog een laatste keer kon zien.

Toen ze het graf openden, was de aanblik net zo bijbels als het verhaal van Lazarus – Essie Dunbar was levend en wel, en glimlachte zelfs, want dankzij de liefde van haar zus ontsnapte ze aan het lot van levend begraven te worden. Ze leefde nog 47 jaar, wat een van de belangrijkste redenen is waarom dit verhaal goed werd gedocumenteerd door zowel studies als media.

Philomele Jonetre

Terwijl Essie Dunbar leefde om haar schijndood een verhaal in de kranten te zien worden, onderging Philomele Jonetre een vergelijkbaar lot als de naamloze schoenmaker. Deze Franse vrouw werd met spoed begraven nadat ze dood was verklaard ten gevolge van cholera, en werd slechts 16 uur na haar vermeende dood onder de grond gestopt.

Opnieuw was de doodgraver de eerste om iets vreemds op te merken aan het verse graf – er werd gestommel en behoorlijk geschreeuw gehoord dat van onder de grond kwam.

Het graf werd opnieuw uitgegraven en een brandende kaars werd onder de neus van de vrouw geplaatst, om tekenen van ademhaling op te sporen. Hoewel er geen duidelijke tekenen van Jonetre ademhaling waren, leek haar hart te kloppen. Ook haar oogleden trilden en haar spieren trokken samen.

Het leek echter slechts een stuiptrekking waarna haar ziel zich volledig van haar lichaam scheidde. De volgende dag werd ze opnieuw doodverklaard en voor de tweede keer in dezelfde kuil begraven.

Angelo Hays

Een ander geval uit Frankrijk dat in Bondesons boek voorkomt, is het verhaal van een 19-jarige man die in 1937 een vreselijk motorongeluk kreeg. Het ongeluk, dat vermoedelijk zijn leven kostte, liet ook zijn gezicht volledig verminkt achter.

De gevolgen waren zo verschrikkelijk dat zelfs zijn ouders hem niet mochten zien.

Omdat werd vastgesteld dat Angelo geen polsslag had, werd hij in een mortuarium gelegd en drie dagen later begraven. Maar zoals je misschien al geraden had, was dit niet het einde.

Een verzekeringsmaatschappij stelde een onderzoek in naar het ongeluk van Hays en ging twee dagen na de begrafenis over tot het opgraven van het lichaam om bewijsmateriaal te verzamelen dat relevant was voor de zaak.

Tot ieders verbazing was het lichaam nog warm en vertoonde het geen tekenen van ontbinding. Later werd geconcludeerd dat Angelo in een diepe coma was geraakt, waardoor zijn lichaam minder zuurstof nodig had en hij de hele tijd in leven was gebleven.

Toch hing zijn leven aan een zijden draadje. Na een lange periode van revalidatie en verschillende operaties was zijn gezondheid op wonderbaarlijke wijze hersteld en zette hij zijn leven voort als de man die de dood overwon. Mensen verzamelden zich van ver om met Angelo over zijn ervaring te praten, in de overtuiging dat de man kennis bezat over het leven na de dood.

Lees een ander verhaal van ons: Cages Used to be Put Over Graves to Protect Against Body Snatchers

In de jaren zeventig wendde Angelo zich tot het bedenken van een kist waarmee mensen die een voortijdige begrafenis ondergingen, lang genoeg konden overleven om gered te worden. De kist had kenmerken die het een functioneel ondergronds appartement maakten, met dikke bekleding, een toilet, een voedselcompartiment en zelfs een bibliotheek.