Het is weer die tijd van het jaar waarin de schaduwen lang worden, de winden koud, en we steeds dichter bij All Hallows Eve komen en het dun gesponnen spinnenweb gewoon overal is. En dat betekent dat het tijd is voor de spine-shivering verhalen van terreur!
Hieronder is een compilatie van de griezeligste bovennatuurlijke ontmoetingen van verpleegkundigen verzameld en ingediend via Nurseslabs.com.
“I’m Okay”
“Ik werkte op de afdeling op een nachtdienst voor geruime tijd. Op een nacht moest ik de naam van elke patiënt opschrijven, toen ik een patiënt zag die ik al een paar weken niet had gezien. Ik voelde me vreemd toen ik dacht dat hij was overgeplaatst naar ons chirurgisch ziekenhuis. Hij keek me in de ogen en glimlachte toen ik hem een gebaar gaf alsof alles in orde was. Het was een opluchting hem te zien in zijn beste look dan wat ik me herinner. Maar toen ik mijn aantekeningen invulde, kon ik zijn naam niet vinden op de patiëntentelling. Ik zocht hem op bij naam en was verbaasd te zien dat er stond dat hij twee dagen eerder was overleden. Het was alsof hij terugkwam om te zeggen dat hij in orde was.”
De opzichter
“In het districtziekenhuis waar ik eerder werkte, was het voor ons stafverpleegkundigen heel gebruikelijk om in de vroege ochtenduren een dame in het wit door de gang te zien lopen – de patiënten zagen haar dan ook. Een paar jaar geleden verloren we een van onze supervisors, ze overleed onverwacht. Onze oproeplamp gaat vaak uit als er niemand in de kamer is of in de buurt is geweest. We geloven allemaal dat het Sup Dolor is die zich meldt.”
Smile
“Toen ik als nieuwe verpleegkundige mijn ronde deed in een unit, zag ik een oude dame gekleed in een ziekenhuisjurk. Denkend dat de patiënt verdwaald was of niet kon slapen, seinde ik haar van verre in (we zitten aan tegenovergestelde uiteinden van de gang) om te vragen wat er mis was. Toen ik haar aandacht trok, draaide ze haar gezicht naar me toe, glimlachte en liep door een muur naar de kamer van een patiënt! Ik verstijfde bij wat ik zag. Ik kwam er later achter dat de vrouw drie dagen eerder was overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk, en dat ze ‘waakte over’ haar man die in het ziekenhuis lag in de kamer die ze betrad.”
Out of the Window
“Ik werkte in de nachtdienst toen er een oproeplampje ging branden voor kamer 130. Voor zover ik weet, is er niemand in deze kamer, dus ik annuleerde het licht vanaf het bureau, maar het ging niet uit. Ik liep naar de kamer om het te controleren. Toen ik de kamer binnenkwam, hoorde ik een geluid aan het raam, alsof iets of iemand probeerde naar buiten te komen. Wetende wat er zou kunnen gebeuren, verzamelde ik alle moed die ik kon en haalde diep adem, opende het licht en liep naar het raam en opende het. Ik voelde me vreemd omdat een zacht briesje langs me heen ging en toen uit het raam vloog. Later ontdekte ik dat er ’s morgens een patiënt was overleden en blijkbaar hadden de verpleegsters voor mijn dienst het raam niet open gedaan. Het klinkt misschien raar, maar als iemand overlijdt, laat hem dan gaan en open de ramen van de kamer!”
“Bless You”
“Ik werkte de nachtdienst alleen in een van de oudste verpleeghuizen toen ik op de universiteit zat. Ik heb veel verhalen te vertellen, maar dit verhaal heeft mijn pittige houding echt veranderd. Ik stond op het punt om extra linnengoed in een kamer te krijgen en ik niesde, en van achter me -duidelijk als de dag- hoorde ik “Zegen u.”
Het voelde alsof ik op het punt stond een gebed te beginnen en tot mijn verbazing… fluisterde een stem vlak bij mijn oor “Onze Vader in de hemel.”
Van toen af hield ik mezelf tegen om te niezen en reciteerde ik geruime tijd niet Het Gebed van de Heer.”
De Indringer
“Ik werkte als registerverpleegkundige Noc shift en het was een zeer rustige en vredige om 3 uur ’s nachts terwijl ik eenvoudige vloerrondes deed voelde ik iets achter me, draaide me om en zag een schimmige meisjesfiguur in een ziekenhuisjurk een bewonerskamer binnenrennen. Ik was helemaal niet bang ondanks dat ik het verhaal kende dacht ik aan een indringer. Dus ik ging onmiddellijk de kamer binnen en de bewoner in de kamer stond op (een Alzheimer patiënt) en ze zei: “Zag je dat?” Ik had zoiets van “Wat” en de bewoner zei “Ze ging daar naar binnen (wijzend naar de gesloten badkamer). Ik wachtte even en riep om hulp om er zeker van te zijn dat het geen indringer was en de afdeling was leeg. Tot op de dag van vandaag kan ik het niet verklaren, maar ik weet wat ik zag en vreemd genoeg ook wat mijn patiënte zag, ondanks haar geestelijke toestand. Vreemd, maar het is mijn beroep, verpleger.”
Playful Balloons
“Het was mijn tweede jaar dat ik als RN in de instelling werkte, ik had nachtdienst op een pediatrische afdeling. Onze patiënten waren vaak kinderen in de kleuter- en schoolleeftijd. We hadden een patiënt die altijd wilde dat haar bezoekers ballonnen meenamen als ze haar kwamen bezoeken. Ze overleed eerder na haar lange verblijf in het ziekenhuis. Dagen gingen voorbij, een van mijn collega’s vierde haar verjaardag waarvoor we verschillende ballonnen op het bureau hadden. We merkten dat twee ballonnen langzaam op en neer dreven. Nu zou dit mij niet gestoord hebben MAAR die ballonnen stopten dan bij de vorige kamer van het meisje vlak voor de deur en gingen langzaam TERUG IN DE ZIEKENKAMER!!! Dit kan niet verklaard worden door luchtstromingen!!”
Crash
“Ik dacht net aan mijn eigen ervaring toen ik in een ziekenhuis in Japan werkte. Ik werkte in een nachtdienst. Het hoofdkantoor van de verpleegkundigen is op slot en alleen de RN, LPN, en administratie hebben sleutels. De verpleegkundigenpost (waar ik werkte) was net naast het kantoor en het was precies 3 uur ’s nachts toen ik een harde klap hoorde vanuit het kantoor. De volgende dag ontdekte ik dat een dossierkast was omgevallen en dat er overal papieren op de vloer lagen. De ramen waren dicht, de deur op slot, de airco was afgezet. Ik had zoiets van: “Probeerde er vannacht iemand langs me heen te lopen?!”
The Visit
“Ik werkte vroeger in een verpleeghuis als hulp en moest denken aan mijn collega die een vreemde ervaring had. Op een nacht probeerde ze een non-patiënt te controleren. Volgens haar kwam er een groep nonnen in de kamer, maar die namen niet de moeite om met haar te praten, behalve met een van hen, met wie ze oogcontact had. Echter, niemand anders op de verdieping had de nonnen zien komen of gaan. Het gerucht gaat dat het ziekenhuis precies gebouwd is waar een oud kloostergebouw stond voordat het eind 1800 door brand werd verwoest.”
Who’s Coming?
En omdat na deze griezelige tijd van het jaar en Kerstmis voor de deur staat, willen we ook dit niet zozeer een spookverhaal maar toch wel een beetje griezelig met u delen.
Toen ik voor het eerst in de verpleging begon had ik een patiënt die precies leek op de plaatjes die je van de Kerstman ziet, hij had de witte baard, de buik en het vrolijke humeur, We vertelden hem hoeveel hij op de kerstman leek en hij lachte, vergat te zeggen dat dit in december was, wat het ook eng maakte, dus vroegen we hem wie het speelgoed ging bezorgen omdat hij in het ziekenhuis lag en hij lachte en zei dat hij er gewoon uit moest zijn voor de grote nacht. Naarmate de dagen naderden was hij nog steeds erg lief en maakte grapjes met ons verpleegsters en toonde geen teken van een verandering in zijn toestand. Rond 6 uur ’s avonds op Kerstavond overleed hij stilletjes in zijn slaap, het personeel was in shock en bedroefd dat deze geweldige man was overleden op wat een van de gelukkigste avonden van het jaar zou moeten zijn Kerstavond toen realiseerden we ons zijn woorden van de dagen ervoor dat hij hier weg moest zijn voor Kerstmis Ik heb niet meer in de Kerstman geloofd sinds ik 8 jaar oud was maar die avond toen ik naar huis ging keek ik omhoog naar de hemel in de hoop een glimp op te vangen van mijn meneer Claus. – Deb