W przeciwieństwie do argumentów, że partia rządząca jest jedyną, która odnosi korzyści z przedłużających się demokratycznych przemian, niniejszy artykuł pokazuje, że inni aktorzy, tacy jak Meksykańska Partia Akcji Narodowej (PAN), mogą również odnieść korzyści z dłuższych okresów transformacji. Mogą oni aktywnie promować takie rezultaty, jak przystało na ich poziom instytucjonalizacji, wartości i interesy wyborców. Identyfikując awersję do ryzyka jako główny bodziec skłaniający partie do faworyzowania przedłużających się przemian, artykuł przedstawia trzy powiązane ze sobą argumenty odnoszące się do percepcji niepewności politycznej i roli PAN w przedłużających się przemianach w Meksyku. Po pierwsze, biorąc pod uwagę ramy czasowe jako zmienną definiującą przedłużające się transformacje, wpływ tego czynnika na przedłużające się transformacje jest jakościowo różny od jego wpływu na przyspieszone transformacje, zwłaszcza w odniesieniu do poziomów niepewności postrzeganych przez aktorów takich jak PAN. Po drugie, w artykule zaproponowano, że tempo transformacji zależy od tego, czy osiągnięcie wynegocjowanego paktu jest niezbędne dla politycznej przyszłości reżimu i opozycji. Innymi słowy, jeśli główni aktorzy zgadzają się, że należy unikać skrajnych rezultatów, wówczas rezultat transformacji zostanie osiągnięty szybciej niż w przypadku, gdy tylko jeden ważny aktor (taki jak PAN) nie dostrzega istnienia takiej pilności, a być może nawet uważa, że przedłużanie negocjacji będzie dla niego korzystne. Po trzecie, po dokonaniu rozróżnienia między aktorami altruistycznymi i egoistycznymi, artykuł stwierdza, że PAN ma tendencję do przyjmowania altruistycznych strategii, które przynoszą korzyść ogólnej stabilności, nawet jeśli partia ta często ponosi w związku z tym koszty polityczne.
.