Przez całą swoją karierę aktorską Rin Tin Tin wielokrotnie występował jako wilk, przede wszystkim dlatego, że reżyserom znacznie łatwiej było pracować z wyszkolonym psem niż z wilkiem.
W życiu zdarzają się chwile, kiedy wydaje się, że wszystko jest stracone, ale to dopiero początek podróży.
Historia pewnego szczeniaka owczarka niemieckiego, bliskiego śmierci, stała się sławna na całym świecie i potwierdza to stwierdzenie. Ta opowieść z czasów pierwszej wojny światowej pokazuje, że jedno przypadkowe spotkanie może odmienić los zarówno ludzi, jak i zwierząt.
Był 15 września 1918 roku, tuż po sukcesie bitwy pod Saint-Mihiel. Kapral Lee Duncan, strzelec pokładowy U.S. Army Air Service, został wysłany do małej francuskiej wioski Flirey, aby znaleźć odpowiednie lotnisko dla 135 Dywizjonu Lotniczego.
Obszar został zbombardowany i badając go Duncan znalazł poważnie uszkodzoną hodowlę, w której znajdował się umierający z głodu owczarek niemiecki z potomstwem pięciu szczeniąt. Oczy jej miotu były jeszcze zamknięte.
Duncan uratował psy i przyniósł je do swojej jednostki. Kiedy szczenięta zaczęły się same odżywiać, oddał matkę oficerowi, a inni żołnierze wzięli trzy z miotu. Duncan zatrzymał dla siebie dwa szczeniaki, samca i samicę.
Duncan uważał te psy za swoje osobiste talizmany szczęścia. Nazwał psy Rin Tin Tin i Nanette na cześć pary lalek, które były talizmanami szczęścia w ówczesnej Francji. Lalki te przedstawiały kochającą się parę, która, według żołnierzy, przetrwała bombardowanie.
Wiele rodzin wykonało te lalki ręcznie i dało je swoim mężczyznom, którzy poszli walczyć. Francuskie dzieci często dawały je amerykańskim żołnierzom.
Duncan uwielbiał rasę owczarek niemiecki. Przed wojną planował hodowlę i szkolenie takich psów w Ameryce.
Po zakończeniu wojny w 1919 roku Duncan załadował psy na statek, który przywiózł je wszystkie do USA. Podczas pobytu na Long Island pod tymczasową opieką hodowcy psów policyjnych pani Leo Wanner, u Nanette zdiagnozowano zapalenie płuc i wkrótce zmarła.
Jako zastępstwo hodowca dał Duncanowi inną suczkę owczarka niemieckiego, którą nazwał Nanette II.
Powróciwszy do Los Angeles, Duncan postanowił nauczyć Rin Tin Tina różnych sztuczek. Wkrótce wpadł na pomysł, że jego ukochany pies jest tak utalentowany, że może być w stanie wygrać kilka cennych nagród. To pomogłoby Rin Tin Tin i Nanette II stać się cennymi zwierzętami hodowlanymi.
W 1922 roku Duncan, wraz z innymi hodowcami owczarków niemieckich, założył swój klub w Los Angeles.
Podczas pierwszego występu publiczność nie była zachwycona umiejętnościami Rin Tin Tina. Jednak gorsze miało dopiero nadejść. Wracając do domu, Duncan szedł obok ciężarówki, z której niespodziewanie spadła na psa ciężka wiązka gazet, łamiąc mu przednią łapę.
Po dziewięciu miesiącach pielęgnacji łapa zagoiła się i Rin Tin Tin stał się częścią nowego show owczarków niemieckich w Los Angeles. Wkrótce nauczył się skakać z dużej wysokości. Na wystawie psów wykonał zwycięski skok na wysokość 11 stóp i 9 cali (3,58 metra). Skok został sfilmowany kamerą w zwolnionym tempie obsługiwaną przez znajomego Duncana, Charleya Jonesa.
Po zobaczeniu, jak jego pies został sfilmowany, Duncan zdecydował, że Rin Tin Tin może odnieść sukces w aktorstwie filmowym. Napisał później: „Byłem tak podekscytowany pomysłem motion-picture, że znalazłem się myśląc o nim noc i dzień.”
Jak mówi słynne powiedzenie: „Kto szuka, nie znajdzie, ale kto nie szuka, zostanie znaleziony”. W 1922 roku Duncan miał szczęście znaleźć się we właściwym miejscu we właściwym czasie.
Właściwe miejsce było w studiu filmowym Warner Brothers, które w tym czasie poniosło straty i było na skraju bankructwa. Próbowano właśnie nakręcić scenę z udziałem krnąbrnego wilka. Duncan skorzystał z okazji i zaproponował zastąpienie wilka swoim psem.
W rezultacie film Człowiek z piekielnej rzeki odniósł wielki sukces. Rin Tin Tin stał się prawdziwą sensacją i bohaterem, który później pomógł wytwórni filmowej Warner Brothers uciec przed bankructwem i zyskać znaczną sławę.
Przez całą swoją karierę aktorską Rin Tin Tin wielokrotnie występował jako wilk, przede wszystkim dlatego, że reżyserom znacznie łatwiej było pracować z wyszkolonym psem niż z wilkiem.
W filmie Mój tata, Rin Tin Tin wystąpił w roli samego siebie, a w napisach końcowych czytamy: „Rin Tin Tin – Zagrał sam.”
Pierwszą główną rolą i jednym z najbardziej udanych filmów w karierze Rin Tin Tina był film Gdzie zaczyna się północ (1923). Jednak każdy z jego kolejnych filmów był również bardzo popularny i przynosił duże zyski wytwórni Warner Bros.
Burmistrz Nowego Jorku Jimmy Walker dał nawet Rin Tin Tinowi klucz do miasta.
Popyt na tego nowego psa Hollywood szybko wzrósł. Fani wysyłali do niego listy, a James W. English napisał książkę zatytułowaną The Rin Tin Tin Story.
Rin Tin Tin sam podpisywał kontrakty, zostawiając odcisk łapy na oficjalnych dokumentach. Ponadto pojawiał się w reklamach i podpisywał zdjęcia z odciskiem łapy dla fanów. Duncan podpisał każde z tych zdjęć słowami: „Najwierniej, Rin Tin Tin.”
Duncan nie szukał osobistej sławy i postrzegał swojego psa jako najlepszego przyjaciela. James W. English w książce The Rin Tin Tin Story napisał, że żona Duncana wniosła o rozwód, argumentując, że Duncan kochał psa bardziej niż ją.
Rin Tin Tin zmarł w 1932 roku. W Stanach Zjednoczonych, jego śmierć rezonowała z narodem. Została zgłoszona w biuletynach informacyjnych, a następnego dnia nadano godzinny program o nim.
W dniu 8 lutego 1960 roku Rin Tin Tin został uhonorowany gwiazdą na Hollywood Walk of Fame.
Podczas swojego życia Rin Tin Tin i Nanette II urodziły 48 szczeniąt, z których dwa Duncan zachował dla siebie, a resztę sprzedał lub rozdał jako prezenty. Po śmierci Rin Tin Tin, Duncanowi pozostał Rin Tin Tin II, a następnie Rin Tin Tin III (i następne), które kontynuowały karierę swojego ojca.
W 1934 roku Duncan postanowił przetransportować szczątki swojego „najlepszego przyjaciela” do ojczyzny we Francji. Grób Rin Tin Tin można znaleźć na pierwszym cmentarzu dla zwierząt w Europie, Cimetière des Chiens et Autres Animaux Domestiques, otwartym w 1899 roku, który znajduje się na północny zachód od Paryża.
Na tym cmentarzu pochowanych jest wiele sławnych zwierząt, które albo same znalazły sławę, albo należały do sławnych ludzi. Wśród nich jest kot Camille Saint-Saens, pies królowej Grecji Elżbiety Rumuńskiej i inne.
Po wybuchu II wojny światowej Lee Duncan szkolił i oceniał psy wojenne dla armii amerykańskiej.
Poznaj kolejną historię od nas: Stubby the War Dog: Would Warn About Gas, Saved Countless Lives, Earned a Purple Heart, Was Promoted To Sergeant
Nawet po śmierci, sława Rin Tin Tina żyła dalej w dziełach i opowieściach. Ten słynny pies na zawsze pozostawił swój ślad w historii kina i sztuki. A wszystko to za sprawą przypadkowego spotkania amerykańskiego kaprala i umierającego owczarka niemieckiego w zbombardowanej francuskiej wiosce.