Summary
Mówca wyjaśnia, że jest zmuszony spędzić czas z dala od swojej kochanki, ale zanim odejdzie, mówi jej, że ich pożegnania nie powinny być okazją do żałoby i smutku. W ten sam sposób, w jaki cnotliwi ludzie umierają łagodnie i bez skargi, mówi, więc powinni odejść bez „łzawych wylewów” i „westchnień-empatów”, ponieważ publiczne ogłoszenie ich uczuć w taki sposób sprofanowałoby ich miłość. Mówca mówi, że kiedy ziemia się porusza, przynosi to „krzywdy i lęki”, ale kiedy sfery przeżywają „trwogę”, wpływ jest wprawdzie większy, ale i niewinny. Miłość „tępych lubieżnych kochanków” nie może przetrwać rozłąki, ale usuwa ona to, co stanowi o samej miłości; ale miłość, którą dzieli z ukochaną, jest tak wyrafinowana i „międzyziemska”, że nie muszą się martwić o brak „oczu, ust i rąk”.”
Chociaż on musi odejść, ich dusze są nadal jednym, a zatem nie znoszą zerwania, doświadczają „rozszerzenia”; w ten sam sposób, w jaki złoto może być rozciągnięte przez bicie go „aż do erudycji”, dusza, którą dzielą, po prostu rozciągnie się, aby objąć całą przestrzeń między nimi. Jeśli ich dusze są oddzielne, to są one jak stopy kompasu: Dusza kochanka jest stałą stopą w centrum, a jego dusza jest stopą, która porusza się wokół niej. The firmnessof the center foot makes the circle that the outer foot draws perfect: „Thy firmness makes my circle just, / And makes me end, where Ibegun.”
Form
The nine stras of this Valediction are quite simplecompared to many of Donne’s poems, which utilize strange metricalpatterns overlaid jarringly on regular rhyme schemes. Tutaj każda czterowierszowa strofa jest całkiem pozbawiona ozdobników, ze schematem rymów ABAB i metrum tetrametru jambicznego.
Komentarz
„A Valediction: forbidding Mourning” jest jednym z najsłynniejszych i najprostszych wierszy Donne’a, a także prawdopodobnie jego najbardziej bezpośrednią deklaracją ideału miłości duchowej. Przy całej swojej erotycznej cielesności w wierszach takich jak „Pchła”, Donne wyznawał oddanie rodzajowi duchowej miłości, która wykraczała poza to, co jedynie fizyczne. Tutaj, przewidując fizyczną rozłąkę z ukochaną, przywołuje naturę tej duchowej miłości, aby uchronić się przed „łzami” i „westchnieniami”, które w przeciwnym razie mogłyby towarzyszyć ich pożegnaniu. Wiersz jest w zasadzie ciągiem metafor i porównań, z których każde opisuje sposób patrzenia na ich rozstanie, który pomoże im uniknąć żałoby zakazanej przez tytuł wiersza.
Po pierwsze, mówca mówi, że ich pożegnanie powinno być tak łagodne, jak beztroska śmierć cnotliwych mężczyzn, bo płacz byłby „profanacją naszych radości”. Następnie mówca porównuje szkodliwe „poruszenie ziemi” do niewinnego „drżenia sfer”, zrównując pierwsze z „nudną podksiężycową miłością kochanków”, a drugie z ich miłością, „zapewnioną przez umysł”. Podobnie jak dudniąca ziemia, tępi podksiężycowi kochankowie (podksiężycowi znaczy dosłownie pod księżycem i również podlegający księżycowi) są wszyscy fizyczni, niezdolni do przeżywania oddzielenia bez utraty doznań, które składają się na ich miłość i ją podtrzymują. Ale duchowi kochankowie „Troszczą się mniej, oczy, usta i ręce, aby tęsknić”, ponieważ, podobnie jak trwoga (wibracja) sfer (koncentrycznych kul, które otaczały ziemię w starożytnej astronomii), ich miłość nie jest całkowicie fizyczna. Również, podobnie jak trwoga sfer, ich ruch nie będzie miał szkodliwych konsekwencji trzęsienia ziemi.
Mówca oświadcza następnie, że ponieważ dwie dusze kochanków stanowią jedność, jego odejście po prostu rozszerzy obszar ich zjednoczonej duszy, a nie spowoduje rozłamu między nimi. Jeśli jednak ich dusze są „dwie”, a nie „jedna”, to są one jak stopy kompasu kreślarskiego, połączone, przy czym stopa środkowa ustala orbitę stopy zewnętrznej i pomaga jej opisać idealny okrąg. Kompas (instrument służący do kreślenia okręgów) jest jedną z najsłynniejszych metafor Donne’a i jest doskonałym obrazem, który zawiera w sobie wartości duchowej miłości Donne’a, która jest zrównoważona, symetryczna, intelektualna, poważna i piękna w swej wypolerowanej prostocie.