angielski
hiszpański
młodzież
Kwas i ostrze miecza: zapach
śliwki na ścieżkach:
zębowa słodycz pocałunków,
moc i rozlewność na palcach,
wydajny erotyk pulpetów,
hajcary i młockarnie, potajemne
recesje, które kuszą przez rozległość domów;
bolstry śpiące w przeszłości, gorzka zielona dolina,
widziana z góry, z ukrycia okularów;
i zanurzająca się i rozbłyskująca na przemian, dojrzewanie
jak lampa przewrócona w deszczu.
„Youth” from General Song, 1950
Published in Selected Poems of Pablo Neruda
Edited and translated by Ben Belitt
Copyright © Fundación Pablo Neruda, 2009
I Want to Go South Again: 1941
Dochodząc do zdrowia w Vera Cruz, pamiętam
pogodę południa, pogodę
z floty ryb w niebiosach wody,
silvered, w moim własnym kraju.
Loncoche, Lonquimay, Carahue, duże na szczytach,
obwodzone korzeniami i spokojem,
przewożone na platformach z surowej skóry i drewna.
Południe to ogier, zanurzający się,
w stopniowych drzewach i rosie, ozdobiony girlandą:
zielony pysk w gotowości, upuszczający wodę,
rump w wielkich archipelagach, zacieniony
i mieniący się, węgiel ceremonialny w jego wnętrznościach.
Cień: czy nigdy nie będziesz palcem i kończyną: czy nigdy nie będziesz
rywalizacją, portalem i krokiem: czy nigdy
nie będziesz
zaczepiał dżungli, ścieżek i frędzli kukurydzy,
mgły i ceruleanowego chłodu, który wyznacza ci
zakres twojej wędrówki, bez końca znikający?
Niebo: wyczaruj dzień, w którym poruszam się po orbicie gwiazd,
deptiąc światła i proszki, pochłaniając moją krew
dopóki nie zagnieżdżę się w oku deszczu.
Pozwól, abym przeszedł
od zapachu drewna Tolténa, od zęba kowala,
zanurzony aż po podeszwy stóp, aby wejść do małych kantyn.
Prowadź mnie do światła w napięciu orzecha laskowego,
mierz moją długość w podrobach bydła
aby umrzeć i narodzić się ponownie, gryząc zarodki.
Przywołaj z Oceanu
dzień południa, uchwyć dzień z twych fal,
dzień wodnego drzewa: i wezwij polarny niebieski wiatr
, by stopił się w chłodzie moich barw!
„I Want to Go South Again: 1941” z „General Song”, 1950
Published in Selected Poems of Pablo Neruda
Edited and translated by Ben Belitt
Copyright © Fundación Pablo Neruda, 2009
The Poet
Ten czas, kiedy poruszałem się wśród wydarzeń
w środku moich żałobnych nabożeństw; Ten czas
kiedy pielęgnowałem listek kwarcu,
patrząc w życiowe powołanie.
Byłem na rynkach chciwości
gdzie dobro kupuje się za cenę, oddychałem
nieczułymi miazmatami zazdrości, nieludzkim
zawiścią masek i istnień.
Wytrzymałem w żywiole mieszkańca bagien; lilia
która pęka na wodzie w nagłym
zakłóceniu bąbelków i kwiatów, pożerała mnie.
Cokolwiek szukała stopa, duch się odchylił,
albo skierował się ku kiełowi dołu.
Tak więc moje wiersze powstawały, w trudzie
wyrwane z ciernia, jak pokuta,
wyrwane przez zajęcie rąk, z samotności;
albo rozstały się dla pochówku
swojego najskrytszego kwiatu w ogrodzie nieskromności.
Uwięziony w sobie, jak cień na wodzie,
który porusza się przez sążnie korytarza,
przebiegłem przez wygnanie istnienia każdego człowieka,
tędy i tam, i tak, do nawykowego wstrętu;
bo widziałem, że ich istota była taka: zdusić
jedną połowę pełni istnienia jak ryby
w obcej granicy oceanu. I tam,
w bagnie bezmiaru, napotkałem ich śmierć;
Śmierć pasącą się na barierach,
Śmierć otwierającą drogi i drzwi.
„The Poet” from General Song, 1950
Published in Selected Poems of Pablo Neruda
Edited and translated by Ben Belitt
Copyright © Fundación Pablo Neruda, 2009
Punkt Postojowy
Nie chciałbym nic wiedzieć, o niczym marzyć:
kto nauczy moje niebycie
jak być, nie dążąc do bycia?
Jak woda może to znieść?
Jakie niebo wyśniły kamienie?
Immobilny, aż te migracje
zatrzymują się w swym apogeum
i lecą na swych strzałach
w stronę zimnego archipelagu.
Nieporuszony w jego sekretnym życiu,
jak podziemne miasto,
więc dni mogą szybować w dół
jak niechwytliwa rosa:
nic nie zawodzi, ani nie zginie,
dopóki nie narodzimy się na nowo,
dopóki wszystko, co leżało splądrowane
nie zostanie przywrócone krokiem
wiosennego czasu, który pogrzebaliśmy-
nieustannie nieruchomego, jak podnosi się
z niebytu, nawet teraz,
by być kwitnącym konarem.