Public Pier – No Fishing License Required
Nazwane ze względu na swój kształt, dwa średniej wielkości pomosty siedzą na północnym końcu Embarcadero w Morro Bay. Znajdują się one w niewielkiej odległości od siebie, a ich środowisko i połowy są niemal identyczne. Niezależnie od wielkości, są one domem dla większości wędkarzy łowiących na molo w zatoce i oba oferują sezonowo doskonałe połowy. W rzeczywistości, North T-Pier ma najwyższą średnią ryb na godzinę spośród wszystkich 127 kalifornijskich pomostów, z których łowiłem w ciągu ostatnich 47 lat. Statystyki dla Południowego T-Pier są bardzo podobne.
Środowisko. Oba T-Pier to działające mola, które oferują miejsce zarówno dla wędkarzy rekreacyjnych, jak i komercyjnych. Wydaje mi się, że Północny T-Pier był częściej odwiedzany przez wędkarzy, ale to się zmieniło, ponieważ liczba łodzi przywiązanych do pomostu wzrosła. Ponadto, po północnej stronie mola utracono część wody nadającej się do wędkowania, ponieważ w pobliżu łodzi Straży Przybrzeżnej pojawiły się doki i miejsca postojowe. Dziś wędkarstwo rekreacyjne jest dość równomiernie podzielone między mola, ale może się różnić w zależności od liczby pokrytych guano derelicts blokujących przestrzeń zwykle używaną przez wędkarzy.
Północny T-Pier rozciąga się na 180 stóp w głąb zatoki, a następnie ma 400-stopowy szeroki koniec. Znajduje się on w pobliżu stacji Straży Przybrzeżnej (powód, dla którego niektórzy nazywają go molo Straży Przybrzeżnej) i jest bezpośrednio za biurem Patrolu Portowego. Głębokość wody waha się od płytkiej przy linii brzegowej do dość głębokiej (około trzydziestu stóp) przy wyrzucaniu z najbardziej wysuniętej krawędzi. Sama powierzchnia mola jest dość blisko wody, nie więcej niż 8-10 stóp w czasie przypływu.
Molo doświadcza silnych pływów i prądów, które mogą ograniczyć twoje możliwości połowu, szczególnie jeśli próbujesz użyć lekkiego sprzętu w strefie przybrzeżnej lub wokół pali do połowu okoni i skał. Jeśli rzucasz z pomostu na rekiny i płaszczki, czasami możesz potrzebować 8-10 uncji ołowiu (lub więcej) tylko po to, aby utrzymać się na dnie, co z kolei wymaga dość ciężkiego sprzętu.
Dodatkowo silne prądy często popychają wzdłuż pozornie niekończącej się ilości trawy morskiej, ciężkiej/masywnej/poważnej/obciążającej ilości, która wkrótce przykryje każdą linę w wodzie i sprawi, że łowienie będzie prawie niemożliwe. Za każdym razem, gdy spuścisz linę do wody, zostanie ona szybko przykryta przez trawy i wkrótce będziesz mruczał do siebie. W takie dni należy zrobić sobie przerwę lub przenieść się do Cayucos. Na szczęście przez większość czasu woda wokół pomostów jest bardziej sprzyjająca do wędkowania. (Prądy i trawy są głównie zjawiskiem zatokowym, ale jedyne inne miejsce gdzie widziałem takie prądy i trawy węgorzowe w takiej ilości to Humboldt Bay przy Eureka; tam również wędkarz może być zmuszony do zakończenia dnia wędkowania w frustracji.)
Dobrą wiadomością jest to, że można złowić dobre ilości ryb, jak również ładną różnorodność gatunków. Moje osobiste doświadczenia z lat (pierwszy raz łowiłem na tym molo w 1974 roku) oraz wiadomości na tablicy ogłoszeń PFIC przekonały mnie, że wędkarze widzą tutaj trzy odrębne łowiska z pomostów, jak również jedno nie będące łowiskiem.
Pierwsze łowisko istnieje głównie od późnej jesieni, wczesnej zimy, do około czerwca-lipca. To rybołówstwo jest poszukiwanie normalnych gatunków rezydentów, którzy żyją z żywności znalezionych w zatoce i na palach przez cały rok. Ryby te poszukują przede wszystkim robaków, małży (zwłaszcza małży horseneck) i krewetek z dna, a także małży, pąkli, małych krabów, pająków morskich i różnych innych stworzeń znajdujących się na palach.
Striped Seaperch
Najczęstsze w tej mieszance są różne gatunki okoni – blackperch (buttermouth), white seaperch, pileperch, rubberlip seaperch, rainbow seaperch, striped seaperch, okazjonalnie barred lub calico surfperch i zbyt częste shinerperch. W okresie od wiosny do lata do tych gatunków mogą dołączyć bardziej szkolne, śródwodne gatunki – sandacze, sandacze srebrzyste i rzadko sandacze płetwiaste.
Pileperch złowiony w 2008 roku
Do okoni z kolei dołączają różne gatunki skał, z których najczęstsze to: kelp rockfish (grass bass), grass rockfish (grass bass), brown rockfish (bolina), gopher rockfish (grass bass) i sporadycznie blue, black lub olive rockfish. Większość z nich to osobniki średniej wielkości. Są one większe niż młode osobniki (YOY), które wpływają do zatoki latem, ale mniejsze niż dorosłe ryby łowione z łodzi na głębszych wodach. Kiedy ryby YOY wpływają do zatoki, są zazwyczaj kombinacją bocaccio (w niektórych latach), black rockfish, blue rockfish i kilku głębszych gatunków, w tym copper rockfish i vermilion (obie z nich złowiłem). Powinienem raczej powiedzieć, że złapałem, ponieważ identyfikacja młodych ryb może być co najmniej kłopotliwa. Do tych przydennych gatunków dołączą małe i średnie cabezony oraz lingcody (młode lingcody również wpływają do zatoki w okresie letnim).
Onespot fringehead
Jeśli użyjemy małych haczyków, pojawi się również wiele innych małych gatunków, interesująca mieszanka sculpins, fringeheads i blennies, które często odwiedzają dno i różne struktury na molo i wokół niego. Wśród tych małych ryb znajdą się również większe, w tym węgorze o małpiej twarzy (pricklebacks) i chociaż większość doniesień z mola ma tylko 12-14 cali długości, powinno się tam znaleźć kilka większych ryb.
Zakończeniem tego pierwszego łowiska są płastugi – sola, flądra, turbot, sandacz i halibut – często występujące w zatoce. Wszystkie te ryby można znaleźć w zatoce przez cały rok, ale dla wędkarza głównym łupem są rozgwiazdy w miesiącach zimowych (choć częściej spotykane w tylnej części zatoki) i halibuty kalifornijskie w miesiącach letnich.
Halibuty kalifornijskie
Drugie łowisko jest tym, które daje tak wysoką średnią ryb na godzinę i zazwyczaj występuje od czerwca do października. Ogromne ławice gatunków pelagicznych będą wpływać do zatoki, czasami wpływając i wypływając z pływami, czasami pozostając w samej zatoce. Głównymi gatunkami są sardynka pacyficzna i żaglica, ale mogą do nich dołączyć makrela pacyficzna i makrela jack (makrela hiszpańska). Czasami jest to tylko jeden gatunek, czasami są to mieszane ławice z dwóch lub więcej gatunków, często oddzielone od siebie głębokością wody. Co ciekawe, ulubione przez niektórych wędkarzy sardynki zaczęły pojawiać się w dużych ilościach na początku lat 90-tych. Wcześniej były to zazwyczaj tylko sporadyczne ławice lub ich brak. Podczas gdy moje zapiski z większości lat 70-tych i 80-tych pokazują ogromne ilości bocaccio, pokazują one niewiele, jeśli w ogóle, sardynek. Dlaczego są one ulubionymi rybami pelagicznymi? Ponieważ sardynki zrobić takie doskonałe przynęty dla wielu gatunków, w tym dużych rekinów.
Rybołówstwo sharay, wyprawa na rekiny i płaszczki, jest trzecim rybołówstwa. Zarówno rekiny, jak i płaszczki (a także kilka rai) są mieszkańcami zatoki przez cały rok, ale brania naprawdę poprawiają się, gdy temperatura wody nieco wzrasta i gdy zwiększa się ilość pożywienia. Kiedy do zatoki wprowadzają się ryby pelagiczne, rekiny i płaszczki wydają się wpadać w szał żerowania i często zdarza się, że przez większość nocy można złowić kilka sztuk. Tutaj faworytami są wielkie płaszczki i rekiny lamparcie, ale dołączają do nich również brązowe raje gładkowłose, kolczaste rekiny psie, sporadycznie soupfin i kilka rekinów łuskowatych (guitarfish). Liczne i prawie uciążliwe będą mniejsze raje cierniste.
Rekin rogaty – 2004
Choć kiedyś było tu ożywione poszukiwanie krabów – pająków, krabów skalnych, a nawet kilku Dungeness, skończyło się to wraz z wprowadzeniem Morro Bay State Marine Recreational Management Area, który pozwala tylko na połów ryb w Morro Bay. Podobnie jak niegdyś praktykowany połów krewetek widmowych i małży na przynętę; oba te procedery są zabronione. Nadal dość często można zobaczyć kraba chwytającego się przynęty i od czasu do czasu ośmiornicę okrążającą twój takielunek, ale zarówno „Mr. Crabby” jak i „Mr. Tentacles” muszą być zwrócone do wody bez szwanku.
Porady wędkarskie. Każde z tych trzech łowisk wymaga nieco innego sprzętu i przynęt. Dla większości okoni najbardziej produktywne będą pale na pniu prowadzące do końca, chociaż każdy pal na molo może przynieść ryby (one się przemieszczają). Szczególnie lubię znajdować miejsca, jak w rogach, gdzie jest duża liczba pali na małym obszarze. Należy łowić jak najbliżej pali, ponieważ mogą być one pokryte pokarmem wabiącym okonie; należy łowić na dnie lub tuż przy dnie. Najlepszą przynętą na większe okonie są żywe robaki (pile worms, bloodworms, lugworms) lub żywe krewetki ghost shrimp, ale świeże małże lub małe kawałki krewetek marketowych również dają ryby. Używaj lekkiego sprzętu i małych haczyków, rozmiar 8-4 w zależności od gatunku i używanej przynęty. Zawsze trzymaj wędkę i bądź czujny na stuknięcia okonia. Często stukają w przynętę kilka razy zanim ją ugryzą i musisz nauczyć się kiedy uderzyć. Zazwyczaj jeśli złapiesz jednego, będzie ich więcej w okolicy.
Rainbow seaperch
Inne miejsce jest pod kładką, która znajduje się nad linią brzegową po południowej stronie mola; możesz rzucić pod kładkę do płytkich skał i złapać kilka okoni, szczególnie wiosną. Sporadyczną niespodzianką mogą być węgorze o małpiej twarzy (pricklebacks), ale będziesz potrzebował trochę szczęścia, aby je wyłowić, jeśli używasz lekkiej linki. W głębszych wodach pojawią się sporadycznie węgorze z rodziny wilczomleczowatych (wolf-eel), ale i tu trzeba będzie mieć trochę szczęścia, aby je wyłowić. Zawsze możliwe są małe sculpiny, które wiszą w szczelinach przy skałach; moją najbardziej niezwykłą sculpiną była sculpina koralowa złapana w lipcu ’09.
Colorful sculpin
Jeśli chodzi o walleye i silvery, większość ryb, które złowiłem była w połowie wysokości. Biorą one na mniejsze haki, preferują małe kawałki robaków lub sardeli, a przynęta powinna być trzymana w połowie drogi między górą a dnem; mogą być również łowione na przynęty typu Lucky Lura/Sabiki z lub bez przynęty.
Jeśli szukasz płastug, najczęściej używany jest przypon przesuwny/narzut z hakami w rozmiarze 6-2 (chociaż hi/low również się sprawdzi). Flądry i sola preferują robaki morskie lub małe filety z sardeli/sardynek, choć małe, żywe krewetki mogą być również doskonałe. Większość małych płastug, które widziałem lub złowiłem przy tym molo, znajdowało się w środkowym kanale pomiędzy molo a brzegiem. Płastugi można jednak znaleźć również w wodach oddalonych od mola, ale często wymagany jest wtedy cięższy ciężarek. Późna wiosna i późne lato to najlepszy czas na halibuty i chociaż są to ryby często łowione przez żeglarzy, niewiele z nich ląduje przy molo. Jeśli ich szukasz użyj przyponu ślizgowego z żywym shinerem, małym walleye, małym smeltem lub sardynką jako przynętą.
Blackperch
Gdy pelagiki się pojawią, standardowym uzbrojeniem używanym przez większość jest przynęta typu Sabiki. Najczęściej łowimy w kanale pomiędzy pomostem a brzegiem, jednak łodzie przywiązane do pomostu mogą utrudniać obławianie tego obszaru. Jeśli trzon jest zablokowany, kierujcie się w lewy róg mola, gdzie zazwyczaj można rzucać na stosunkowo wolną od łodzi wodę (ale właśnie dlatego warto czasem zejść na południowy T-Pier). Zazwyczaj ławice zachowują się nieco inaczej, z sardynkami na wierzchu, z jacksmeltami i makrelami nieco głębiej w wodzie. Czasem sprawdza się dość jednostajne zwijanie linki, czasem potrzebne jest szarpnięcie, a czasem w przypadku sardynek nie jest wymagana żadna akcja. Wyrzucaj i próbuj różnych poziomów i zwijania, aż dojdziesz do tego, co działa.
Jeśli duże makrele są obecne, często po prostu używam kilku haków rozmiaru 6 związanych hi/lo z ciężarem torpedowym. Trzy lub cztery makrele na zestawie przynętowym mają tendencję do plątania zestawu, kiedy uderzają szybko i wściekle; taki bałagan zajmuje zbyt wiele cennego czasu, aby go rozplątać, a zestawy przynętowe są zbyt drogie, aby je wymienić. Niemniej jednak, cokolwiek użyjesz, powinieneś być w stanie złowić wiele ryb stosunkowo łatwo, kiedy ławice są obecne.
Połowy na Sharay są praktykowane przez cały rok, ale noc w miesiącach letnich, kiedy pelagiczne ryby są w zatoce, jest najlepszym czasem połowu. Wieloletni członek PFIC (i lokalna legenda) Cayucosjack skomentował kilka razy, że rekiny lamparcie często zaczynają się pojawiać wczesną wiosną, kiedy okonie składają ikrę, ale główny napór jest jeszcze kilka miesięcy przed nimi. Najczęściej stosuje się przypon przesuwny z żywą przynętą, szczególnie sardynkami lub małymi makrelami, które są przynętami pierwszorzędnymi. Częściej łowione są jednak jacksmelt, a więc i częściej używane jako żywa przynęta, na szczęście przyciągają one również rekiny. Wszystkie te przynęty mogą być również stosowane na hi/lo rig. Rozmiar haka jest różny, ale 4/0 wydaje się być najbardziej powszechny, a rozmiar ciężarka zależy od prądu, przy czym 4-10 uncji jest często potrzebne do utrzymania dna.
Rekin lamparci złowiony przez CayucosJack (Aaron Coons) w 2004 roku
Pomimo, że mądrość w większości obszarów jest taka, że duży kawałek kałamarnicy jest najlepszą przynętą na płaszczki, a krwawy kawałek makreli na rekiny, tutaj miejscowi lubią używać świeżo złowionych pelagicznych ryb (małe rybki lub kawałki większych ryb) i one działają. Ponownie, bądźcie elastyczni i eksperymentujcie aż znajdziecie to, co działa. To co polecam to rzucanie na głębsze wody z dala od mola. To właśnie tam znajduje się większość większych ryb i daje możliwość zabawy z rybą przez jakiś czas, i miejmy nadzieję, że ją zmęczy, zanim przyjdzie czas na sprowadzenie jej do pomostu. Wylądowanie dużej ryby wśród różnych pali na molo nigdy nie jest łatwe, a tutaj, z różnymi łodziami przywiązanymi do mola, jest jeszcze trudniejsze. Wiele 50-57-calowych rekinów lamparcich, dużych soupfins i bat rays przekraczających sto funtów zostało tu wyładowanych. Dodatkowo, 95-funtowa płaszczka (zakładam, że była to duża płaszczka) została złowiona na molo w tygodniu Bożego Narodzenia ’99. Biorąc pod uwagę silne prądy, ciężkie ciężarki potrzebne do walki z tymi prądami, ciężkie ryby i okazjonalne plamy trawy węgorzowej na lince, zalecany jest dość ciężki sprzęt, jeśli zdecydujecie się na łowienie sharay.
Big bat ray – 2006
Potpourri – Perhaps More Than You Want To Know About The T-Pier
<*}}}}}}}}}>< – Chociaż warunki pływowe mogą rzeczywiście sprawić, że oba T-Piery staną się nie do złowienia, wody wokół obu pomostów mogą również oferować niewiarygodną wręcz akcję. Nie dzieje się to każdego roku i zazwyczaj jest to tylko od lipca do września, ale liczba ryb może być oszałamiająca.
Moje pierwsze wprowadzenie do tego typu „ponadprzeciętnej” akcji miało miejsce w North T-Pier podczas połowy sierpniowej nocy w 1984 roku. Po przybyciu na miejsce stwierdziłem, że nocne powietrze jest zimne i mgliste, więc szybko założyłem ciepłą kurtkę. 20 minut później wiatr ucichł, noc zrobiła się balsamiczna i była to pogoda na koszule – godzina 9 w nocy. Księżyc zastępował słońce i zaczynało się robić ciemno, ale statek Straży Przybrzeżnej zakotwiczony obok doku miał włączone jasne światła, które oświetlały wodę wokół mola. Co dziwne, woda zabarwiona była na czerwono. Czerwony przypływ? Nie! Zamiast tego, były to tysiące małych bocaccio, które wydawały się nasycać płytkie wody swoim kolorem (który w rzeczywistości jest bardziej brązowy niż czerwony).