Wyobraź sobie to: Łapiesz bilet w kasie, idziesz około 200 stóp do małej poczekalni, zamawiasz koktajl, siadasz wygodnie i relaksujesz się. Wkrótce drzwi się zamykają. Pomieszczenie odłącza się od terminala i zaczyna się przemieszczać … aż do Twojego samolotu, po czym przyczepia się do drzwi odrzutowca. Spacerujesz do swojego miejsca, z koktajlem w ręku. Architekt Dulles, Eero Saarinen, zbudował swoje lotnisko przyszłości wokół tej właśnie rzeczy: „mobilnej poczekalni”, poczekalni na kółkach zaprojektowanej w celu skrócenia dystansu między kasą biletową a samolotem.
Oprócz serwisu drinków – który nigdy się nie pojawił – mobilne poczekalnie były funkcją doświadczenia podróży w Dulles przez dziesięciolecia, z około 50 pojazdami w użyciu. Potem pojawiły się mosty odrzutowe, punkty kontrolne TSA i AeroTrain. Gdy ten został otwarty w 2010 roku, mobilne salony Saarinena w większości stały się reliktami.
Ale nadal możesz dostać się na przejażdżkę w jednym z nich. Lotnisko utrzymuje dziś 36 pociągów, głównie w hali D, która nie ma stacji AeroTrain. Kilka razy dziennie mobilna poczekalnia zabiera pasażerów bezpośrednio do lub z samolotu, np. gdy pogoda lub problemy mechaniczne uniemożliwiają dostęp do bramek. W następnym roku lub tak, stare saloniki otrzymają nawet nowe wnętrza i telewizory, a następnie, dalej, wi-fi.
Tak, nie są to może luksusowe saloniki, jakie wyobrażano sobie pół wieku temu, ale trudno jest nie dostać przynajmniej odrobiny podekscytowania patrząc przez okno, jak poczekalnia wije się po płycie lotniska, obok wież kontrolnych i obok 747, w kierunku następnego przystanku w twojej podróży.
Ten artykuł pojawił się w listopadowym wydaniu 2016 Washingtonian.
Share Tweet
Michael J. Gaynor pisał o fałszywych Navy SEALs, mieście bez telefonów komórkowych, swoim rosyjskim właścicielu-szpiegu i wielu innych dziwnych i fascynujących historiach dla Washingtonian. Mieszka w Waszyngtonie, gdzie jego właściciel nie jest już rosyjskim szpiegiem.
.